Από Athens By Night
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Βασικές πληροφορίες
Εμφανής Ηλικία 26
Τίτλοι
  • Κανένας
Sire Άγνωστο
Clan Mekhet
Covenant Circle of the Crone
Embrace 2009
Childer none
Coteries None
Blood Potency

Player Bio[επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θυμόταν τα πάντα, αλλά ένοιωθε σα να είχε περάσει μία αιωνιότητα. Το γέλιο της μάνας του, τη μυρωδιά απο το παστίτσιο, τα χαζά κοκκάλινα γυαλιά του πατέρα του. Το πατρικό του στη Νίκαια. Και αργότερα θυμόταν, καθόλου πιο καθαρά όμως. Το σχολείο του, το φίλο του το Δημητράκη που είχανε παίξει ξύλο γιατί έκλεβε στα παιχνίδια, τη δασκάλα του στην τρίτη δημοτικού. Και θυμόταν να ρωτάει τη μητέρα του “πού πήγε ο μπαμπάς;” και αυτή να βάζει τα κλάμματα. Είχε φύγει, για μια άλλη οικογένεια. Ο Άρης πάντα κατηγορούσε τον εαυτό του μπροστά στους άλλους, για να τον λυπηθούν και να του κάνουν τα χατίρια, αλλά μπορούσε να καταλάβει γιατί ο πατέρας του τους άφησε. Η μητέρα του ήταν ανυπόφορη.

Εστίασε στο παρόν. Η ζέστη δεν τον ενοχλούσε πλέον, αλλά δεν του άρεσε και όλας. Τα μουγκανητά που συνήθως ήταν ευχάριστος ήχος στα αυτιά του, τώρα είχαν αρχίσει να τον εκνευρίζουν. “Πρέπει να αφήσεις τον πόνο να σε γεμίσει για να μπορέσεις να γευτείς μία σταγόνα απο την αιωνιότητα της κόκκινης μητέρας” είπε όσο πιο καθυχηστικά μπορούσε. Του θύμιζε λίγο τη μάνα του, όχι στην εμφάνιση, αλλά στην αφέλεια και στο πόσο αδύναμες και οι δύο είναι. Της χάιδεψε το κεφάλι για να ηρεμίσει, και χαμογέλασε κενά κοιτώντας το πάτωμα.

Δεν είχε αντέξει μετά το διαζύγιο η μάνα του, το είχε ρίξει πρώτα στην άρνηση και μετά στο αλκοόλ. Και μετά την ανακάλυψε ο Γιάννης, ο πατριός του. Ήταν καλός άνθρωπος, φαινόταν να την κρατάει στην πραγματικότητα κάπως. Αλλά ο Άρης στα αρχίδια του τότε. Είχε απυβδήσει με το σπίτι του και την ηλίθια μάσκα φυσιολογικού που είχαν όλοι, ενώ απο πίσω τα πάντα ήταν μπουρδέλο. Τότε είχε γνωρίσει και την πρώην του, εκεί, κάπου τέλος γυμνασίου προς αρχές του λυκείου. Άννα την έλεγαν, και αυτή τον είχε πείσει να συμμετέχει στην πρώτη του σεάνς. Σπίτι της ήταν, Παρασκευή 13 του μήνα, όταν τα πνεύματα θα κυκλοφορούσαν ελεύθερα. Είχαν τρομάξει αρκετά, αλλά το επανέλαβαν, και το επαναλάμβαναν κάθε μήνα. Νόμιζαν κάτι έκαναν, διάβαζαν βιβλία του εμπορίου σχετικά με τη μαγεία, και είχαν ο καθένας διαφορετική έκδοση της Σολομονικής. Τα θυμήθηκε και χαμογέλασε.

Πίσω στο παρόν. Η γυναίκα ήταν μεγαλύτερη απο τον ίδιο, τουλάχιστον εμφανισιακά. Ήταν κάπως πετυχημένη, αλλά σίγουρα το όφειλε περισσότερο σε αυτό που έχει ανάμεσα απο τα πόδια της παρά στο μυαλλό της. Αλλά τον θαύμαζε, και ο Άρης το εκτιμούσε αυτό. Γι αυτό και δέχθηκε να την παραμυθιάζει με αρλούμπες περί μαγείας που ουδεμία σχέση είχαν με το αληθινό μονοπάτι του Αίματος. Γι αυτό, και γιατί ήταν πρόθυμη σύντροφος για τις συνεδρείες. Τράβηξε το νυστέρι αργά και απαλά στη σάρκα του μπράτσου της, και τα μάτια του εστίασαν στη σταγόνα αίματος που έτρεξε και έσταξε ανάμεσα απο τις σανίδες στο πάτωμα. Πίεσε πιο βαθυά τη λεπίδα, και το αίμα άρχισε να ρέει άφθονο, συνοδευόμενο απο ένα δεύτερο μουγκρητό.

Ήταν όμορφη κατά κάποιο τρόπο, εκείνη η εποχή. Τον περισσότερο καιρό τον παιρνούσε κάνοντας βόλτες στα Εξάρχεια, σκάγοντας μπάφο και διαβάζοντας βιβλία για το υπερφυσικό. Μετά όλα πήραν την κάτω βόλτα. Για όλα φταίει ο Βίκτωρας, εκείνος ο μαλάκας που επέμενε οτι το παλιό σπίτι στη Φιλαδέλφεια ήταν στοιχειωμένο. Πρέπει να ήταν 17 τότε όλοι τους, εκτός του Βίκτωρα που ήταν γύρω στα 20. Είχαν πάρει 2 μπουκάλια μαυροδάφνη και με πολλή προσοχή μην τους πάρει κανείς χαμπάρι, έσπασαν το ένα παράθυρο και μπήκαν στο παλιό νεοκλασσικό. Άναψαν καμμιά δεκαριά κεριά που έβγαλε η Άννα απο την τσάντα της και έκατσαν στο πάτωμα. Ο Βίκτωρας με τη μία ξεκίνησε να στρίβει ένα, ενώ η Κατερίνα, η γκόμενά του, έβγαλε ένα βιβλίο και άρχισε να ψάχνει τις σελίδες. Μαζί ήταν και ο κολλητός του, ο Ανδρέας, που πάντα γκρίνιαζε γιατί κρατούσε το φανάρι. Η Κατερίνα, που υποτίθεται ήταν ειδική σε αυτά, άρχισε τις ψαλμωδίες, καλούσε το Διάολο και τι Λίλιθ για να τους ευλογήσει. Ο Βίκτωρας του έδωσε το αναμένο τσιγαριλίκι, και ο Ανδρέας άρχισε να κατεβάζει τη μαυροδάφνη. Δεν είχανε πάνω απο μισή ώρα μέσα στο σπίτι, όταν, ενώ η Κατερίνα είχε σηκωθεί όρθια και χόρευε πάνω απο τη σφραγίδα του Άσταροθ, ακούστηκε ένα γέλιο. “Μά τω Θεώ, δεν έχετε ιδέα τι κάνετε, έτσι δεν είναι;” Το αίμα πάγωσε στις φλέβες των παιδιών. Ο ήχος ακουγόταν απο παντού, και ήταν απόκοσμος, δεν έμοιαζε με ανθρώπινη φωνή. Τα κορίτσια άρχισαν τα τσιρίζουν, και ο Ανδρέας με τον Άρη πετάχτηκαν πάνω κατάχλομοι. Μόνο ο Βίκτωρας ήταν σχετικά ήρεμος. “Τόση ώρα σας βλέπω να καλείτε το σκοτάδι. Ήρθα λοιπόν.” Τα κορίτσια τους ικέτευαν να φύγουν, αλλά ο Βίκτωρας το έπαιζε γενναίος, και επέμενε ότι ήταν κάποιο πρεζάκι που έμενε στο άδειο σπίτι και τους έκανε πλάκα. “Έλα λοιπόν, γενναίε μου νέε, ατρόμητε όπως ο Αχιλλέας. Έλα να δείς σε τι προσεύχεστε.” Μία στιγμή κράτησε. Παρ'όλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια, και η καρδιά του Άρη σταμάτησε να χτυπά στο στήθος του, ακόμα και τώρα θυμάται. Ο πραγματικός φόβος δεν ξεχνιέται.

Ξηροκατάπιε. Δεν είχε πλέον σάλιο να καταπιεί, αλλά ο κόμπος στο λαιμό του δεν έφευγε. Κοίταξε το αίμα που έτρεχε απο το χέρι της, και άκουσε την καρδιά της να χτυπάει. Και μπορούσε να την μυρίσει, φόβο και καύλα. Αλλά ο Άρης ένοιωθε μόνο πείνα. Πίεσε τα χείλη του στην πληγή και άρχισε να ρουφάει, δαγκώνοντάς την, για να νοιώσει και εκείνη την έκσταση του “φιλιού”. Δάγκωσε πιο δυνατά, αλλά η Ελένη άφησε μόνο μια κραυγούλα πόνου.

Πόσο πεινασμένο πρέπει να ήταν το πλάσμα; Είχε ορμήσει στον Βίκτωρα σε κλάσμα του δευτερολέπτου, και τον είχε δαγκώσει στο λαιμό. Είχε απάνθρωπη όψη, λευκό, με βαθουλωτά μάτια και το άτριχό του κρανίο είχε περίεργα εξογκώματα, σα δαίμονας. Τον δάγκωσε, και τα γαμψά νύχια του, πιο πολύ ζώο παρά άνθρωπος, του έσκισαν το πρόσωπο και τη σάρκα του στήθους του. Δεν άντεξαν. Με ουρλιαχτά απόλυτου τρόμου είχαν τρέξει όλοι τους στο δρόμο, και συνέχισαν να τρέχουν παρ'ότι πλέον δε μπορούσαν καν να διακρίνουν το σπίτι στο βάθος του δρόμου. Μόνο ένα ανατριχιαστικό γέλιο ακουγόταν μέσα στα μυαλά τους.

Κατάφερε να συγκρατήσει τον εαυτό του πριν τη στραγγίξει. Έγλυψε την πληγή απο τη δαγκωματιά, αλλά όχι απο το νυστέρι. Την κοίταξε προσεκτικά, έτσι όπως ήταν, ακόμη αποχαυνωμένη απο το “φιλί”. Το μακιγιάζ της είχε πασαλειφτεί απο τα δάκρυα, και η σάρκα της ήταν σκισμένη σε διάφορα σημεία, που μόνο τυχαία δεν φαινόντουσαν. Μελανιές και κοψίματα, και μερικές κόκκινες γραμμές, σχεδίαζαν ένα φόρεμα πάνω στην άσπρη της σάρκα. Τώρα ήταν όμορφη.

Οι μπάτσοι είχαν πει ότι δεν υπήρχαν δαγκωματιές, και ότι τα κοψίματα ήταν απο μαχαιριές. Το ότι ο κακόμοιρος ο Βίκτωρας δεν είχε πλέον αίμα στις φλέβες του δεν το συζήτησε κανείς. Η Άννα και ο Ανδρέας κατάφεραν να το ξεπεράσουν. Έπεισαν τον εαυτό τους ότι όντως έγινε αυτό που είπε η αστυνομία, και ότι απο το φόβο τους δεν θυμούνται καλά τι είδαν. Ο Άρης και η Κατερίνα δεν ήταν τόσο τυχεροί. Και οι δύο κλείστηκαν σε φρενοκομείο, ο ένας με μανία καταδίωξης, και η άλλη με νευρική κατάρευση και απάθεια. Την Κατερίνα τη βρήκαν ένα μήνα μετά κρεμασμένη στη μέση του δωματίου της, με κομμένες τις φλέβες. Τρία χρόνια αργότερα ο Άρης βγήκε, θεραπευμένος σύμφωνα με τους γιατρούς. Τελείωσε το λύκειο. Πέρασε σε μία σχολή, και την τελείωσε. Βρήκε δουλειά και κοπέλα. Έγινε φυσιολογικός, και ποτέ δε σκεφτόταν το τί έγινε στο άδειο σπίτι στη Φιλαδέλφεια. Ποτέ, εκτός απ'όταν κοιμόταν. Στον ύπνο του έβλεπε ξανά και ξανά το πρόσωπο του πλάσματος, τα τεράστια δόντια του να ξεσκίζουν το λαιμό του Βίκτωρα. Και τα μάτια του να είναι πάντα καρφωμένα στα δικά του. “Είσαι ο επόμενος.”

.............

Επτά χρόνια ηρεμίας, τόσα του αναλογούσαν απ'ότι φαίνεται. Μέσα σε αυτό το διάστημα τελείωσε οικονομικά σε χρόνο ρεκόρ, έκανε τη θητεία του, και γύρισε σπίτι. Κατάφερε να βρεί δουλειά με αρκετά ικανοποιητικό μισθό, προοπτικές εξέλιξης, και το κυριότερο, αρκετό φόρτο ώστε να μην έχει την ενέργεια να σκεφτεί τίποτα άλλο. Όταν, δε, γνώρισε και τη Δέσποινα, η μέρα του ήταν τόσο γεμάτη, που ήταν τόσο κουρασμένος όταν ερχόταν το βράδυ και έπεφτε για ύπνο, που ακόμα και οι εφιάλτες του είχαν σταματήσει. Τα πάντα χάθηκαν στη ρουτίνα. Και για αυτά τα επτά υπέροχα χρόνια, ήταν ήρεμος. Και τη ρουτίνα έσπασε ο θάνατος του Γιάννη, του πατριού του.

Στο παρόν. Ο Άρης δε χαμογελούσε συχνά. Μόνο όταν ήταν στην παρουσία άλλων, και ένοιωθε ότι έπρεπε να χαμογελάσει για να το δουν οι άλλοι. Παρ'όλα αυτά, δε μπόρεσε να μη χαμογελάσει όταν είδε το ημερολόγιο. Η ημέρα πλησίαζε.

Δε θυμάται να είχε στεναχωρηθεί ιδιέταιρα. Το συμπαθούσε το Γιάννη, ήταν καλός μαζί του και ευγενικός άνθρωπος. Όλοι στη κηδεία είχαν να πουν τα καλύτερα. Από την άλλη, στις κηδείες όλοι τα καλύτερα λένε, μην τυχόν και πούνε καμμία άβολη αλήθεια και λεκιαστεί η μνήμη του νεκρού. Νεκρός είναι, στα αρχίδια του. Όσοι είχανε κάτι να του προσάψουν θα το κάνουν μετά την κηδεία. Μικροαστική φαρσοκωμωδία. Η μάνα του φαινόταν στεναχωρημένη. Άλλο φαινόταν και άλλο ήταν όμως, και ο Άρης το ήξερε πολύ καλά αυτό. Της συμπαραστάθηκε, γιατί αυτό κάνει ένας φυσιολογικός γιός, αλλά στα αλήθεια το μόνο που ήθελε ήταν να πάει σπίτι, να δει κανέναν αγώνα να περάσει η ώρα, και να πέσει για ύπνο. Μετά την κηδεία προφάνθη ότι είχε να κανονίσει κάτι με το γραφείο τελετών και έμεινε πίσω, στο νεκροταφείο. Δεν είχε ανάγκη να περάσει χρόνο μόνος του με το Γιάννη, απλά, να περάσει χρόνο μόνος του. Έκατσε δίπλα στον τάφο, άναψε ένα τσιγάρο, φόρο τιμής στο νεκρό, και ακούμπησε πίσω στους αγκώνες του, κοιτάζοντας τον σκοτεινό ουρανό του παγωμένου Γενάρη. “Έχεις φωτιά;” ακούστηκε μια γυναικεία φωνή. Ο Άρης γύρισε, και με έκπληξη είδε την Άννα, που είχε να τη δει μία ζωή. “Ο Ανδρέας μου είπε τι έγινε, και ήξερα ότι έπρεπε να έρθω.” Είχε αλλάξει πολύ, αλλά πιό πολύ είχαν αλλάξει τα μάτια της. Είχαν δει ό,τι είχαν δει και τα δικά του, και τον τρόμαζε. Έκανε πολλές προσπάθειες, και μέσα στο ίδρυμα και εκτός, για να πείσει τον εαυτό του ότι δεν το είδε, και τώρα, με ένα βλέμμα στα μάτια της τα θυμήθηκε όλα. Το ίδιο βράδυ έκαναν το πιο διψασμένο για ζωή έρωτα που είχε κάνει στη ζωή του.

Είναι τραγελαφική η κατάσταση. Μπορούσε να το καταλάβει πλέον. Κάθε φορά, μαζευόντουσαν για να μπορέσουν οι απο πάνω να ελένξουν το εμπόρευμα, να δουν ότι δεν κινδυνεύουν απο τα πιτσιρίκια, και μετά με το πάσο τους να κανονίσουν τις βρωμοδουλειές τους ενώ τα παιδάκια έπαιζαν στον κήπο. Δε θα το άφηνε να είναι τόσο εύκολο όμως. Ο Άρης, απο μικρός, δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδάκια, και σίγουρα δεν του άρεσε να κανονίζουν άλλοι γι αυτόν. Αυτό το παιχνίδι το έβλεπε να παίζεται εδώ και μία πενταετία. Ήρθε η ώρα να συμμετέχει.

Την έβλεπε συχνά την Άννα μετά απο την κηδεία, καθώς η Άννα ήταν πλέον ψυχολόγος, και συμφώνησαν σε δύο συνεδρίες τη βδομάδα. Του ασκούσε μια ακαταμάχητη έλξη και, όσο και αν προσπαθούσε να το αρνηθεί ή να το κρύψει, τον τρόμαζε, και του άρεσε. Είχε γίνει πολύ πιο δυναμική, λες και ό,τι έγινε στο άδειο σπίτι την έβαλε στον ίσιο δρόμο. Το είχε ξεπεράσει απλά και μόνο με τη θέλησή της, και είχε βγεί πιο δυνατή. Από την άλλη, ο Άρης, χρόνια αργότερα, και η σκιά του γεγονότος τον κάνει να παραμιλάει στον ύπνο του και να τρέχει να ανοίξει τα φώτα όταν μπαίνει σπίτι. Και δύο φορές τη βδομάδα της έδειχνε πόσο αδύναμος είναι. Και όπως είναι αναμενόμενο απο πληγωμένες ψυχές και ψυχολόγους, του έγινε εμμονή. Και όσο την κυνηγούσε, τόσο αυτή χρησιμοποιούσε τη δικαιολογία ό,τι τώρα που τον έχει αναλάβει δεν είναι σωστό και δε γίνεται. Και φυσικά, όσο του έλεγε όχι, τόσο αυτός ήθελε. Χώρισε με τη Δέσποινα, ή μάλλον, αυτή τον χώρισε. Το έριξε ακόμα περισσότερο στη δουλειά, αλλά ακόμα και εκεί τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Το μόνο που του απέμεινε ήταν οι συνεδρίες με την Άννα. Και η μάνα του, φυσικά.

Άκουσε ένα κλαψούρισμα, σαν ενός μωρού, τόσο απαλό. Ένας απλός άνθρωπος ίσως και να μην το άκουγε. “Δεν έχουμε πει θα κάνεις απόλυτη ησυχία; Προσπαθείς να με θυμώσεις και να σε αφήσω νυστική, ή προτιμάς να κόψω και τίποτα άλλο απο τη βώμικη σάρκα σου;” Δεν ακούστηκε απάντηση. Ο Άρης άνοιξε την πόρτα προς το υπόγειο, ακριβώς κάτω απο την κρεββατοκάμαρά του. Δεν άνοιξε το φως, ήταν και αυτό μέρος της τιμωρίας. Ούτως ή άλλως αυτός μπορούσε εύκολα να δει στο χώρο. “Σε τάισα χτες; Δε θυμάμαι...” ρώτησε περισσότερο τον εαυτό του, παρά το πλάσμα. Ήξερε αρκετά ώστε να μην του απαντήσει. “Α ναι, το αίμα της Ελένης που έσταξε. Καϋμένο μου, πρόλαβες να πιείς καθόλου ή ήταν πολύ λίγο; Θες λίγο ακόμα από το δικό μου; Ξέρεις όμως τι σημαίνει αυτό, ε;”. Ο Άρης χαμογέλασε, και το πλάσμα ξεροκατάπιε.

Έβλεπε τη μάνα του περιστασιακά. Πήγαινε απο το κακό στο χειρότερο. Ξαναγύρισε στο αλκοόλ και στο μικρόκοσμό της, γεμάτο απο σαπουνόπερες, δουλειές του σπιτιού που επαναλαμβανόντουσαν κάθε μέρα, και ανούσιο μπλα μπλα με τις άλλες κουτσομπόλες. Δεν άντεχε να τη βλέπει, όχι απο συμπόνοια, αλλά επειδή τον εκνεύριζε. Οι επισκέψεις του έγιναν όλο και πιο σπάνιες, ειδικά όταν έμαθε ότι ο Γιάννης λίγο πριν κουραστεί η καρδιά του και τον προδώσει, είχε προδώσει την ίδια. Δεν ήθελε να μπλεχτεί άλλο. Είχε κουραστεί πλέον απο τις μαλακίες της οικογενειακής ζωής. Από τις μαλακίες της ζωής γενικότερα. Περνούσε τις μέρες του σαν να υπνοβατεί, χωρίς ενδιαφέρον. Μόνο οι συνεδρίες τον γέμιζαν με μία προσμονή, αλλά η Άννα φαινόταν να χαίρεται την επιρροή που ασκούσε πάνω του, και παρατραβούσε το παιχνίδι δύναμης. Αυτή τον καλούσε, και τον έδιωχνε, του χαμογελούσε και τον έγραφε μετά. Το διασκέδαζε. Ο Άρης όμως δεν ανεχόταν να τον κοροϊδεύουν. Άρχισε να την παρακολουθεί. Όχι γιατί ήθελε να μάθει κάτι, αλλά γιατί του είχε γίνει εμμονή. Και αυτή η εμμονή του άνοιξε τα μάτια.

Το πλάσμα δεν έβγαλε ήχο, μόνο πλησίασε αργά τον Άρη, όσο της επέτρεπε η αλυσίδα που ήταν τυλιγμένη γύρω απ'το λαιμό της, και γονάτισε μπροστά του, ανοίγοντας το στόμα. Ήταν βρώμικη, σα ζώο, και τα μάτια της ήταν πλέον θαμπά. Είχε δεκάδες ουλές στο σώμα της, άλλες πρόσφατες, άλλες παλιές, και ήταν γεμάτη μελανιές. Παρ'όλα αυτά, όταν ήρθε η ώρα για το δείπνο, τα μάτια της άστραψαν, και χαμογέλασε σαν παιδάκι. Ο Άρης δάγκωσε τον καρπό του και τον κράτησε πάνω απο το στόμα της. Το αίμα όμως, δεν έτρεξε. Εστίασε στα φρύδια της, όπως σηκώθηκαν ανήσυχα. Άρχισε να ανασαίνει γρήγορα και τα μάτια της τρεμόπαιξαν. Το αίμα άρχισε να τρέχει, και γελώντας σα μωρό το έπινε λες και ήταν κρύο νερό. “Τώρα θα σε λύσω. Θα πλυθείς, θα ντυθείς, και θα μου κάνεις μία δουλειά. Και άμα μείνω ευχαριστημένος, θα σε αφήσω να κοιμηθείς στο κρεββάτι. Εντάξει Άννα;”

Την είχε ακολουθήσει σε ένα club, και ένας θεός ξέρει πως κατάφερε να μπεί. Την ακολούθησε στον επάνω όροφο, τον πριβέ χώρο. Και την είδε, κρυμμένος μέσα απο τις σκιές. Την παρακολουθούσε καθώς χαμουρευόταν με έναν τύπο. Και είδε καθώς ο τύπος έδειξε τους κυνόδοντές του και τη δάγκωσε στο λαιμό, και πως έγλειψε την πληγή μετά. Ήξερε οτι είναι τέρας. Σαν τον τύπο στο άδειο σπίτι. Δεν υπήρχε αμφιβολία, όλοι οι άλλοι έκαναν λάθος. Δε θυμάται πως έφυγε απο εκεί. Ούτε ακριβώς τι ακολούθησε. Αλλά για τους επόμενου μήνες, η εμμονή του με την Άννα αντικαταστήθηκε απο μία ψυχρή εμμονή με τα τέρατα αυτά. Σιγά σιγά έχασε τη δουλειά του, και μετά το σπίτι του. Έμεινε με τη μάνα του, που φάνηκε πολύ χαρούμενη για την παρέα που θα είχε. Αλλά ο Άρης το μόνο που έκανε ήταν να ψάχνει. Και βρήκε. Με επιμονή, και πολλή τύχη, βρήκε αυτό που έψαχνε. Οι βρυκόλακες το αποκαλούσαν Ελύσσιο.

Δε μπορούσε το δυνατό φως. Ούτε η φασαρία του άρεσε. Εκεί χρειαζόταν την Άννα. Μπορεί να της είχε καταστρέψει το μυαλό, με τη βοήθεια του εθισμού της στο αίμα, και φυσικά και τον εκβιασμό, και τον τρόμο, και με τη ψυχολογική και σωματική βία, να την είχε κάνει υπάκουη, αλλά όταν έπρεπε γυρνούσε στον κανονικό της εαυτό. Ούτως ή άλλως, της άρεσε, με έναν πολύ διεστραμμένο τρόπο, η προσοχή που της έδινε, και ήθελε, στο κάτω κάτω, να τον ευχαριστήσει. Ο Άρης την είχε σπάσει.

Δεν είχε ποτέ ελπίδα. Τον είχαν πάρει χαμπάρι από όταν έψαχνε ακόμα, απ'όταν παρακολουθούσε την Άννα στις νυχτερινές εξορμήσεις της για να ικανοποιήσει την πείνα των τεράτων, καθώς και τη δική της ανάγκη για υποταγή. Και καθώς περνούσε τα βράδυα του, παρακολουθόντας την κίνησή τους, χωρίς να ξέρει ότι, όταν κοιτάς το σκοτάδι, το σκοτάδι σε κοιτάζει πίσω. Και όσο απλά παρακολουθούσε, κάποιος τον παρακολουθούσε. Και κατα τύχη, κάποια κουρτίνα ήταν ελαφρώς τραβηγμένη, και κάποιο παράθυρο, ή κάποια πόρτα ήταν ανοιχτή, και ο Άρης παρακολουθούσε. Και όταν ήρθε η ώρα, και πλησίασε την Άννα, για να πάρει απαντήσεις, αυτός ο... κάποιος, τον πρόλαβε. Και εντυπωσιασμένος, και με άδεια να τεκνοποιήσει, το έκανε. Έφερε τον Άρη στο σκοτάδι.

Πάνε πέντε χρόνια απο τότε. Όταν εξαφανίστηκε ο ίδιος, η μητέρα του αυτοκτόνησε, αφήνοντάς τον κληρονόμο, και δείχνοντάς του πόσο αδύναμη στα αλήθεια ήταν. Έδεσε την Άννα με το αίμα του, και την έκανε αυτό που πήγαινε να κάνει τον ίδιο, σκυλάκι. Και απο τότε έμαθε το σκοτάδι καλύτερα. Και επιτέλους έμαθε να μην το φοβάται, γιατί και αυτός ήταν σκοτάδι. Και βρήκε ηρεμία.